Ασθένεια ή απλά μια κακή συνήθεια;
«Βρίσκεσαι έξω..Μπορείς να δεις το κινητό σου τηλέφωνο εδώ και τώρα; Είναι σίγουρα το δικό σου ή κάποιου άλλου; Αν όχι, που είναι το τηλέφωνο σου τότε; Μήπως είναι στη τσάντα σου ή μήπως στο σακάκι σου; Μήπως το κρατάς στο χέρι σου; Πιθανώς να το έχασες! Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα, οι παλμοί σου μεγαλώνουν και ιδρώνεις όταν νομίζεις ότι έχεις χάσει το κινητό σου. Δεν πηγαίνεις πουθενά χωρίς αυτό!»
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν σκεφθεί κάτι παρόμοιο και έχουν βρεθεί στην αντίστοιχη θέση. Συνήθως νιώθουν άγχος, θλίψη, απογοήτευση και εκνευρισμό. Η αλήθεια είναι, ότι κάθε μέρα που περνάει η συχνή ενασχόληση με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας γίνεται αναμφισβήτητα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, ωστόσο το αξιοπερίεργο είναι ότι, ενώ το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης είναι φανερό στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ραγδαία αύξηση των πωλήσεων των smartphones. Φυσιολογικά θα αναρωτηθεί κάποιος «πώς γίνεται αυτό;» Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, επαγγέλματος ή οικονομικής κατάστασης, οι περισσότεροι κατέχουν ένα smartphone που τους δίνει τη δυνατότητα με ένα κλικ να ενημερώνονται για τις ειδήσεις, τον καιρό, την ψυχαγωγία, τους τραπεζικούς λογαριασμούς, να χρησιμοποιούν φωτογραφίες και να επικοινωνούν με άλλους ανθρώπους, όπου και αν βρίσκονται αποτελώντας για τους περισσότερους τον καλύτερό τους φίλο.
Από την άλλη μεριά, δυστυχώς, πολλοί στηρίζονται σε αυτό για να κάνουν τα πάντα… Από το να πουν "σ 'αγαπώ" στον άνθρωπό τους, να χωρίσουν ή να φλερτάρουν. Επίσης, χρησιμοποιούν το κινητό τηλέφωνό τους την ώρα του οικογενειακού τραπεζιού, κατά τη διάρκεια μιας ταινίας στο σινεμά, σε ένα ρομαντικό δείπνο, στην εκκλησία, στη θεατρική παράσταση του παιδιού τους, στο μπάνιο, στην οδήγηση αλλά ακόμα και κατά τη διάρκεια του σεξ για να ελέγξουν τα μηνύματά τους, τα email τους, τις ενημερώσεις στο Facebook, Twitter, Foursquare, Linkedin και Instagram. Σκεφτείτε ότι παλιότερα οι γυναίκες πήγαιναν με μια φίλη τους στην τουαλέτα ενώ τώρα παίρνουν μαζί τους μόνο τα κινητά τους, όπως και οι άνδρες φυσικά. Ποιος από μας δεν του παραπονέθηκαν οι φίλοι του ή η οικογένεια του ότι ασχολείται συνέχεια με το κινητό του; Σχεδόν κανείς…
Ο κόσμος θέλει πάντα να νιώθει σίγουρος ότι μπορεί να ακούσει ή να πιάσει το κινητό του «Πρέπει να έχω το τηλέφωνο μου συνέχεια μαζί μου!». Η έμμονη απασχόληση με το κινητό τηλέφωνο, το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στηρίζεται πάνω σε ένα άλλο κίνητρο, διαφορετικό από την απλή πληροφόρηση- το φόβο πως είναι δυνατόν να μπορούν να μείνουν έξω από τις εξελίξεις και ότι μπορεί να χάσουν κάτι σπουδαίο. Ωστόσο αυτή η κατάχρηση του smartphone με τέτοιο τρόπο είναι ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι εθίζονται. Η νέα αυτή παθολογική σχέση με τα τηλέφωνα ή τα tablet, που δεν πέρασε ακόμη από τα διεθνή στατιστικά συστήματα ταξινόμησης των ασθενειών έχει πάρει το όνομα με το ακρώνυμο FOMO (Fear Of Missing Out), δηλαδή από τον "φόβο ότι κάτι μπορεί να χάσω". Πιο συγκεκριμένα, αυτή η νοοτροπία έχει ονομαστεί nomophobia [no- mo(bile) phone-phobia] και αναφέρεται στο άγχος του ατόμου, όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι «αποσυνδεδεμένος» από τους φίλους, την οικογένεια, τη δουλειά και τον κόσμο γενικότερα. Aυτή η αίσθηση της αποσύνδεσης μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της «μη σύνδεσης», το τέλος της μπαταρίας ή των λεπτών ομιλίας, ή χειρότερα το να ξεχάσεις ή να χάσεις το τηλέφωνό σου. Σίγουρα κάποιοι από εσάς ένιωσαν νευρικότητα απλά διαβάζοντας αυτά τα λόγια, σωστά;
Παρατηρώντας τον κόσμο, εύκολα μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο εξαρτημένοι από τα smartphones μας είμαστε και συχνά αστειευόμαστε με τον εθισμό μας. Είναι τόσο ειρωνικό όλο αυτό, ωστόσο, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αποτυγχάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο εθισμός των smartphone είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που επηρεάζει χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Θεωρούμε το smartphone προέκταση του εαυτού μας, τον καλύτερο φίλο μας και έτσι η απώλεια μπορεί να είναι παρόμοια με την απώλεια ενός καλού φίλου. Σημάδια του εθισμού είναι το άγχος ότι δεν έχετε το τηλέφωνό σας στην κατοχή σας, ο έλεγχος συνεχώς στο τηλέφωνο για νέα μηνύματα, email, νέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η αίσθηση ότι το τηλέφωνό σας δονείται, ωστόσο κοιτάζοντας το τηλέφωνό έχετε συνειδητοποιήσει ότι είναι ένας λανθασμένος συνειρμός, σε μια συζήτηση δεν ακούτε και δεν έχετε ιδέα για το τι σας έχει πει ο συνομιλητής σας, επειδή ελέγχετε συνέχεια τα μηνύματά σας. Δε θα μπορούσαν να λείπουν οι κακές επιδόσεις στη δουλειά σας, στο πανεπιστήμιο ή στο σχολείο.
Όπως συμβαίνει με πολλές μορφές εθισμού, έτσι και αυτός συνδέεται με κάποιες διαταραχές, όπως την κατάθλιψη, το κοινωνικό άγχος, την ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή κλπ. Το σημαντικό είναι το άτομο που είναι εθισμένο στο τηλέφωνο του να συνειδητοποιήσει και να διακρίνει την πραγματικότητα από το ψηφιακό κόσμο. Η υπερ-ενασχόληση με την εικονική πραγματικότητα στερεί από την χαρά του βιώματος της πραγματικότητας και αποπροσανατολίζει το άτομο από τους βασικούς στόχους της ζωής, με αποτέλεσμα να μην επενδύει σε ευχάριστες στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους που είναι δίπλα του προκαλώντας προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις του.
Ιωάννου Γεώργιος
Ψυχολόγος- Γνωστικός Συμπεριφορικός Ψυχοθεραπευτής Παιδιών- Εφήβων- Ενηλίκων- Ζευγαριών
Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Αθλητική Ψυχολογία
Εξειδίκευση στις Διατροφικές Διαταραχές και στην Παχυσαρκία
www.psixologos-ioannou.gr
30 Συμβουλές που θα σε βοηθήσουν να εγκλιματιστείς στη φοιτητική σου ζωή
Ίσως στο Λύκειο να ήσουν πρόεδρος της τάξης, να ήσουν μέλος μιας ομάδας ή να είχες μια μικρή ή μεγάλη παρέα, ή να ήσουν άριστος μαθητής, ή να προτιμούσες να περάσεις το διάλειμμα σου διαβάζοντας. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν έχει απαραίτητα σημασία για το τι έκανες στο σχολείο, τώρα που θα κάνεις μετάβαση στη φοιτητική σου ζωή. Οι αποφάσεις και οι επιλογές, που θα πάρεις στη διάρκεια του πρώτου έτους, θα έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην υπόλοιπη εμπειρία των φοιτητικών χρόνων σου, καθώς σύμφωνα με έρευνες αρκετοί είναι οι φοιτητές που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν επιτυχώς τις σπουδές τους. Αλλά περίμενε! Αυτό το άρθρο δε σημαίνει ότι πρέπει να φοβάσαι και να μην…
Αφού το θες, διεκδίκησε το
Μήπως κάποιες από αυτές τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές σας φαίνονται οικίες; Λέτε «ναι» σε οτιδήποτε οι συγγενείς ή φίλοι σας ζητάνε, ακόμα και αν το θεωρείτε ότι είναι άδικο ή υπερβολικό; Νιώθετε αμηχανία ή ντροπή όταν εκφράζετε τα συναισθήματά σας; Δεν ζητάτε κάτι, γιατί προσπαθείτε να αποφύγετε την κριτική ή φοβάστε την απόρριψη; Σκεφτήκατε ότι αν εκφραζόσασταν θα φαινόσασταν εγωιστές και μπορεί να μην άρεσε στους άλλους; Ή μήπως γίνεστε επιθετικοί, απαιτητικοί, επικριτικοί έχοντας στο μυαλό σας το αυτονόητο δικαίωμα, ότι θέλετε να γίνει πάντα το δικό σας, με αποτέλεσμα να χάνετε τον έλεγχο και να οδηγείστε σε απρεπείς συμπεριφορές; Αν απαντήσατε…
Επιθετική Οδήγηση
Η καθημερινή τριβή με το φαινόμενο της επιθετικής οδήγησης, ήταν το ερέθισμα που με ώθησε στο συγκεκριμένο άρθρο, γιατί σχεδόν κάθε μέρα θα χρειαστεί να μετακινηθώ στους δρόμους, η κατάσταση που θα συναντήσω θα είναι περίπου η ίδια: σύγχυση, νεύρα και έντονη ανυπομονησία. Θα έρθω αντιμέτωπος με οδηγούς, οι οποίοι παραβιάζουν τα όρια ταχύτητας και τους σηματοδότες, αλλάζουν λωρίδες χωρίς έλεγχο ή προειδοποίηση, χρησιμοποιούν το κορνάρισμα και οδηγούν απρόσεκτα (χρήση κινητών τηλεφώνων, μέσων κοινωνικής δικτύωσης, email). Κάποιες φορές οι συμπεριφορές εξελίσσονται σε πιο έντονες αντιπαραθέσεις καταλήγοντας σε εξύβριση, αγενείς χειρονομίες, απειλές και ξυλοδαρμό.…
Μήπως βρίσκομαι σε ένα τοξικό πλαίσιο εργασίας;
Σπανίως συναντάω ανθρώπους στο γραφείο μου οι οποίοι δεν έχουν να διηγηθούν έστω και μία προσωπική τους εμπειρία τοξικού εργασιακού περιβάλλοντος. Παρότι περνάμε μεγάλο κομμάτι της ημέρας μας στον χώρο εργασία μας, δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να ενεργοποιήσουν στοιχεία της ανθεκτικότητας ή της υπομονής τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν στη δουλειά τους, ενώ σε ένα ακόμη χειρότερο σενάριο, αυτοί που βιώνουν έντονο συναίσθημα δυσφορίας καθόλη τη διάρκεια της εργασιακής τους ημέρας. Για να μπορέσουμε να αντιστρέψουμε μία νοσηρή κατάσταση στον χώρο εργασίας μας και να την εξυγιάνουμε, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε μέσα σε αυτή, αναγνωρίζοντας εμφανή ή λανθάνοντα…